Poezi nga Bona Mulaj Lluka*
Ka kohë dashtë me ardhë me t’pa kam
E nji lulekuqe prej bjeshkëve t’mia me ta pru
me t’heq mallin
Pak ujë kristal bore me t’lag buzën e me t’qu
T’ka ardhë motra!
Andërr e pata sa ke gjallë me t’shtrengue doren
e me t’thanë ma jep bekimin tan
E pak urti ati me t’kërkue
t’ua qoj nipave
Se brezat etnit duhen me i dit
Me dit sa fort e deshte ketë tokë
si ai djali i mire jetim që qon doren
E tuj bza prej s’largu thrret
Boll ma!
Tash n’shpi teme ka Zot
Muret tan shosh mi keni ba,
e tavanit mi ka ik mloja
po trarët i kam t’fortë
Jam gjallë!
Vdekjen mshtolla rreth vetes gjatë
po jo prej tute.
Për shqiptarin korija asht e randë
se vdekjen borxh e kena
Sot erdha!
Si ajo bija e mirë mallue
Vesh kam nji tis krenarie
e n’gji t’kahershmen anderr
me t’kerku bekimin.
Bota t’njohu per urti,
E mënçurine krahol e veshe Rugovë!
Kosove!
T’paqa lan beku per ça rrite!
*Poezia fituese e cmimit te dyte ne “Manifestimi mbarekombetar letrar per Rugoven” Prizren
